OOGTESTEN. MODERNE METHODEN VOOR OOGONDERZOEK DIE DE MOEITE WAARD ZIJN OM TE WETEN

Basis oogtesten

Geautomatiseerd oogonderzoek is gebaseerd op de beoordeling van hoornvlieskromming en gezichtsstoornissen. Met het onderzoek kunt u de efficiëntie van het oog als optisch apparaat beoordelen en het defect vaststellen. Maar u moet niet vergeten dat u met een dergelijke test niet altijd de juiste bril kunt kiezen. Dit heeft een aantal redenen. Allereerst hebben jonge mensen sterke oogspieren die de kracht van het oog aanpassen aan de afstand waarnaar ze willen kijken. Computeroogonderzoek wordt uitgevoerd zonder deze spieren uit te schakelen, wat de onnauwkeurige beoordeling van het gezichtsstoornis beïnvloedt. Daarnaast moet de kracht van de bril afgestemd zijn op de verwachtingen van de patiënt. Dit betekent dat iemand die de wereld enigszins onduidelijk heeft gezien, geen bril zal dragen die alle nuances benadrukt.

De druk in het oog wordt getest met een tonometer. Oogartsen gebruiken meestal automatische apparaten die zelf een deel van de lucht uitstoten. Lucht raakt het hoornvlies en vervormt het. Hoe hoger de druk in het oog, hoe moeilijker het is om het hoornvlies te vervormen. Een ander apparaat dat wordt gebruikt om de druk in het oog te meten, is de applanatietonometer die is uitgerust met een speciaal prisma dat het oog nadert (het is verdoofd) en de druk meet. De test geeft het antwoord of we ons binnen het normale bereik (9-20 mmHG) bevinden of niet. Hoge druk in het oog duidt niet noodzakelijk op de ontwikkeling van glaucoom, maar bijvoorbeeld op oculaire hypertensie.

De gezichtsscherpte moet bij elk bezoek van de oogarts worden getest. De patiënt moet de letters van het bord lezen en de vormen herkennen. Aangenomen wordt dat als iemand 10 van de 10 rijen op het bord leest, hij een volledige gezichtsscherpte heeft. Na beoordeling van het zicht op afstand, wordt de scherpte van het zicht dichtbij, d.w.z. het vermogen om kleine lettertjes te lezen, beoordeeld. Meestal hebben de meeste mensen na de leeftijd van 40 een leesbril nodig (het defect zelf wordt presbyopie of presbyopie genoemd). Tussen de 40 en 65 jaar vervangen we de oculairs gemiddeld om de 3-5 jaar, omdat de gezichtsstoornis erger wordt. De meeste mensen rond de 65 jaar gebruiken okpara + 3,5–4 dioptrie om te lezen

Het onderzoek van het hele oog wordt uitgevoerd met een spleetlamp (biomicroscoop). Met het apparaat kun je het hele oog bekijken. Eerst wordt de conditie van de voorkant van het oog beoordeeld, d.w.z. het gebied van het hoornvlies tot de lens. Als de arts ook de fundus wil onderzoeken, rust hij de spleetlamp uit met een extra lens en kan zo de toestand van het netvlies beoordelen. Om het onderzoek goed uit te voeren, moet de arts de pupil verwijden om veranderingen in het hele netvlies te beoordelen - vanaf het begin (niet zichtbaar zonder pupilverwijding) tot het einde, d.w.z. de oogzenuw. De oogzenuw bestaat uit de zenuwvezels van het netvlies. Door de fundus van het oog te onderzoeken, is het ook mogelijk om veel systemische ziekten te identificeren, zoals diabetes en atherosclerose. Simpel gezegd kan worden gezegd dat de veranderingen die de oogarts waarneemt aan de fundus ook in andere organen aanwezig zijn.

Aanvullende oogtesten

Als de arts na het uitvoeren van de basistests geen diagnose kan stellen, stelt hij een andere. Het gebeurt ook als de familieleden van de patiënt glaucoom hebben gehad of als de patiënt hoge druk in het oog, veranderingen in de oogzenuw of andere storende symptomen heeft.

De gezichtsveldtest bepaalt de gevoeligheid van de oogzenuw. Het bestaat uit het kijken naar lichtprikkels van verschillende intensiteit. Met een zwakke oogzenuw zal de patiënt alleen sterk licht zien, en niet het zwakkere. De resultaten zijn gerelateerd aan vastgestelde leeftijdsnormen. Een verminderde gevoeligheid van de oogzenuw duidt op ziekte. De beperking van het gezichtsveld kan ook wijzen op een hersenziekte, zoals een tumor van de hypofyse.

Oogbeeldonderzoeken (HRT, GDX, OTC) zijn een zeer moderne techniek om individuele delen van oogweefsel te onderzoeken, bijv. Retina, optische schijf, hoornvlies. De test wordt uitgevoerd wanneer glaucoom, maculaire degeneratie (AMD), diabetische veranderingen in het netvlies of kanker worden vermoed. Het is uiterst nauwkeurig en stelt u in staat om zelfs de kleinste afwijkingen in de structuur van het oog op te sporen.

Een echografie van het oog genaamd echografie A (A voor amplitude) stelt u in staat om te zien wat er achter het oog gebeurt, d.w.z. in de oogkas. De test wordt ook uitgevoerd wanneer een spleetlamp niet kan worden gebruikt om een patiënt te diagnosticeren. Dit is bijvoorbeeld het geval als de patiënt niet in het oog kan kijken vanwege cataract of cornea-endosperm. Echografie toont veranderingen in het netvlies, zoals loslaten of scheuren van het netvlies, oogtumoren, beroertes, glaucoomveranderingen in de oogzenuw. Echografie A wordt ook uitgevoerd om de juiste lens te selecteren voor de patiënt die moet worden vervangen, bijvoorbeeld vanwege cataract. De echografie A-record lijkt enigszins op het ECG-record, waarbij elke helling van de recordlijn zijn eigen betekenis en middelen heeft, bijvoorbeeld het type weefsel, de consistentie of vasculariteit.

Het ultragroothoekfundusonderzoek is de modernste onderzoeksmethode die in de oogheelkunde wordt gebruikt. Eerdere apparaten lieten een foto maken van een klein gebied van het netvlies in het bereik van ongeveer 50 graden. Sinds dit jaar is het mogelijk om het 200-graden gebied van het netvlies te fotograferen. Dankzij de nieuwe technologie kan de arts tijdens één onderzoek het oog vanaf het begin van het netvlies tot aan de oogzenuw zien.

Let op, nieuw! Een apparaat om de samenstelling van tranen te onderzoeken, zal binnenkort beschikbaar zijn in oogheelkundige kantoren. Het apparaat zal mensen die lijden aan het droge-ogen-syndroom veel effectiever helpen.

maandelijkse "Zdrowie"